Wildwest avontuur op weg naar einde van de wereld

Gistermorgen na het overweldigende ontbijt afscheid genomen van onze gastvrouw en -heer. Jammer om deze unieke plek te moeten verlaten, dit was echt een paradijsje. Om 10.00 uur zijn we op weg gegaan naar onze tussenstop in Dominical. Een rit van bijna 300 kilometer, ruim 4 uur. We passeren diverse afslagen naar het meer toeristische El Arenal en Monteverde. Dat de prijzen in dit gebied hoger liggen, merkten we bij onze lunchstop bij  een restaurant langs de route. Voor een drankje en 2 cakes betaalden we bijna net zoveel als de complete maaltijd van de dag ervoor. Bij de krokodillenbrug bij Tarcoles een fotostop. Verder op de route werd het steeds rustiger. We werden opeens verrast door een snelle inhaalactie van een rode auto, gevolgd door een grote, nieuwe pick-up en motor. Het bleek dat we in een ware wild west scène waren beland: de pick-up en motor bleken politie. Precies voor onze neus werd de rode auto klem gereden en met getrokken wapen werd de bestuurder overmeesterd. Maar snel er voorbij gereden... Om 16.00 uur arriveerden we in Hotel Rio Villas in Dominical. Echt een soort Djoser hotel. Prima kamer en nog net op tijd voor een plons in het zwembad. Met de auto het onverharde pad naar het dorpje gereden, waar we bij El Pescado Loco fish en chips hebben gegeten.  Terug naar het hotel, waar zich inmiddels een pad op onze rugzak had gesetteld.... Gelukkig hield het beestje zich rustig en kon Arjan de rugzak inclusief pad zo naar buiten schuiven, zodat de pad weer fijn buiten kon spelen:-)
Om 5.15 werden we wakker van een bons: Hielke was uit bed gevallen. Hij mocht voor deze keer bij papa en mama in bed een filmpje kijken. Wel kort nachtje hierdoor... Het ontbijt was in buffetvorm. Wij maakten er een pancake party van. Hielke vond het ook geweldig, zeker omdat er ook ei en komkommer bij was. Nog even in het zwembad gespettterd, uitgecheckt en wederom rond 10.00 uur op pad gegaan voor 180 kilometer  naar onze meest zuidelijke bestemming: Pavones, waar we 3 nachten zullen blijven. Wat een rust onderweg, nauwelijks verkeer.  Dit is duidelijk nog een niet door toerisme ontdekt gebied: hier houden we van! En wat een mooie natuur! We passeren veel bananenplantages en palmbomen. Op het punt dat de verharde weg onverhard wordt, even een lunchstop gehouden. De laatste 20 kilometer is offroad. En hoe! Enorme kuilen en hele smalle bruggetjes zonder leuning of randen, waar precies 1 auto over kan.  Avontuurlijke rit. Het laatste stuk vlak langs de Pacific: ruige zee en hoge golven! Precies op de afgesproken tijd, 16.00 uur, bereikten we Rancho Burrita: where the bad road ends, the good life begins! De weg houdt hier echt op, we zitten in the middle of nowhere op een unieke plek direct aan zee. Dit lijkt het einde van de wereld. De Toffe Tico is ons onderkomen: leuk huisje met eigen badkamer en wc. Voor Hielke hebben ze een extra bed (in plaats van slaapbank) geplaatst. Nog even bij de zee gekeken en een begin van een zandkasteel gemaakt. Om 18.15 ging de toeter: avondeten! Met 3 andere meiden, waarvan 1 uit Nederland, Matthias en Lynn  (De uitbaters) en de kokkin gezellig aan een tafel gegeten. De stamppot broccoli en vlees gingen er goed in bij Hielke. Na het eten leerde Hielke kaarten met de Nederlandse. Klein beetje onweer, maar vooral heel veel regen vanavond.  Met (Mexicaans) biertje nog even chillen op de kamer.